Je kind een mooi toekomstperspectief bieden. Welke ouder droomt daar niet van? Alleen is deze droom iets moeilijker te realiseren wanneer je kind een mentale beperking heeft.
​
Vlaanderen biedt deze kinderen en jongeren een goed georganiseerde ondersteuning aan. Ze kunnen elk met hun mogelijkheden en beperkingen genieten van prima onderwijs en zorg. En zodra ze de leeftijd van 21 bereikt hebben, kunnen ze terecht in een dagcentrum of een
Helaas, dit bleek theorie. Toen onze kinderen de leeftijd van 21 bereikt hadden, stelden we vast dat er voor hen gewoon geen plaats was noch in de voorzieningen noch in de dagcentra. Met andere woorden we waren volledig op onszelf en onze familieleden aangewezen.
​
Daarbij kwam nog dat onze kinderen onmogelijk konden samenblijven onder de huidige regelgeving. Ze zaten al járen samen in het bijzonder onderwijs of gingen al járen samen naar de scouts of een sportclub. Zo hadden ze een hechte vriendschapsband opgebouwd. Het zou zonde zijn die vriendschappen verloren te laten gaan, vooral omdat relaties opbouwen én onderhouden voor onze kinderen niet evident is.
​
Daarom hebben we als ouders het Vriendenhuis opgestart, een kleinschalig en vraaggestuurd huisvestingsproject voor 12 personen met een verstandelijke beperking.
Maar we kunnen dit niet alleen. Daarom werken we samen met professionele zorgverstrekkers. Zij kunnen met hun ervaring en kennis van de sector en het bredere welzijnslandschap er voor zorgen dat onze jongeren een kwaliteitsvolle zorg en begeleiding op maat krijgen.
Toch blijft er nog heel veel werk aan de winkel.
​
Om het verhaal financieel en praktisch rond te krijgen, is solidariteit tussen de ouders het sleutelwoord. We zijn één grote, hechte familie en iedereen draagt zijn steentje bij naar eigen vermogen en kunnen. Daarnaast blijven fondsenwerving, sponsoring en jaarlijks terugkerende evenementen onontbeerlijk om het project financieel haalbaar te houden.
Wij vinden het bovendien héél belangrijk dat onze jongeren actief deelnemen aan de samenleving en zélf ook mee de regie blijven voeren over hun eigen levenskwaliteit.
Geen sinecure. Een inclusieve samenleving is nog lang geen realiteit. We moeten elke dag timmeren aan de weg om de maatschappij te overtuigen van hun kwaliteiten.